Interview vrijwillige chauffeur

• mei 2024
• Posted By Team
• 0 Comments

Interview Mark W. (57 j.)

 

We zitten vandaag (16/02/2024) samen met Mark W. en één van zijn klanten Karel D.
Mark is sinds enkele jaren vrijwillige chauffeur bij Solidaris. Hij heeft een drukke agenda, maar kon vandaag toch even met ons samenzitten.
Bedankt, Mark, om dit interview te willen afnemen.
Vertel, hoe ben je erop gekomen om als vrijwillige chauffeur aan de slag te gaan?

“12 jaar geleden kreeg ik een briefje in mijn bus van een kennis die ook al vrijwillige chauffeur was bij jullie. Op dit briefje stond simpelweg ‘help’ en haar telefoonnummer. Ik heb haar opgebeld en na een tijd kon ze mij overhalen om mezelf te laten inschrijven bij jullie. Een week later was alles in orde en kon ik beginnen.
In het begin kreeg ik sporadische ritten, maar dat is door de jaren zo gegroeid dat ik nu alle dagen rij.”
Dus hiervóór had je helemaal geen ervaring met vrijwilligerswerk? 

“Nee, ik ben toevallig in deze sector ingelopen. Telkens wanneer ik iets doe, bijt ik mezelf daar enorm in vast, dat wel. Het is geen simpele sector, hé. Je moet empathie hebben en gevoel voor mensen, maar dat heb ik wel.”
 Wat houdt jouw werkdag allemaal in?

“De klanten krijgen mijn nummer en bellen mij op. Normaal gaan aanvragen via de centrale, maar mijn rechtstreeks nummer wordt hier doorgegeven onder de mensen. Ze krijgen dus mijn nummer en vragen een rit aan. Ik bekijk of ik die dag vrij ben en zet dit in mijn agenda. Mensen die naar het ziekenhuis moeten zijn vaak wat ongerust: ik zorg dat ze op tijd en veilig aankomen en ga met hen ook naar de inschrijvingen en tot op de dienst.
De doelgroep waarmee ik hoofdzakelijk rij, is niet steeds mee met de technologie. Ik hoor vaak ongerustheid over het inschrijven aan de kiosken of de weg naar hun afspraak, dus dit doe ik ook.
Dit neemt voor de klant vaak veel stress weg.”

 

Wat doe je dan allemaal wanneer de klanten op hun afspraak zijn?

“Ik ga zitten in de wachtzaal en wacht tot ze buiten zijn. Soms is mijn dag zo gevuld dat ik een andere klant ga halen of wegbrengen. Ik laat dat dan weten aan de eerste klant. De meeste mensen zijn enorm dankbaar en ik kan gelukkig rekenen op enorm veel begrip van mijn klanten.”

 

Je vertelde zonet over het ziekenhuis. Rij je ook naar andere plekken?

“In principe rijd ik naar alles: familiefeesten, winkels, ….
Wanneer ik naar het ziekenhuis moet met iemand, dan noteer ik de afspraak in mijn agenda en vertrek ik standaard een uur voor de afspraak zodat we goed op tijd zijn. Als mensen een niet-medische rit hebben, bijvoorbeeld omdat ze naar de winkel moeten, dan spreek ik met hen de dag af, maar geen uur. Dat is omdat ik altijd voorrang geef aan medische ritten.
Wanneer ik die dag dan een gaatje heb, bel ik de klant op dat ik eraan kom om te gaan winkelen.”
Geeft dit werk en deze aanpak jou voldoening?

“Da’s het grote voordeel van dit vrijwilligerswerk.
Rijk ga je er niet van worden. Ik kan er beter door ademen, maar daar doe ik het niet voor.
Ik doe dit puur voor de dankbaarheid van de klanten. Die is onbetaalbaar.
De mensen geven graag attenties. Rond Nieuwjaar krijg ik standaard chocolade, gisteren was het Valentijn en werd er een doosje Merci’tjes meegebracht.
Ik vraag bijvoorbeeld ook geen wachtvergoeding, want de mensen geven het gewoon spontaan. Na de afspraak gaan we soms in de cafetaria een broodje eten en dan betalen ze dat voor mij. Met sommige klanten word je bevriend, zoals Karel. Met hem ben ik al een paar keer gaan eten.”

 

Denk je dat jouw aanpak dé aanpak is? Moet iedereen het op jouw manier doen om een goede vrijwilliger te zijn?

“Nee hoor, je kan zeker ook die afstand bewaren. Da’s niet mijn manier van werken. Door dit vervoer komen er vriendschappen en ik ben een redelijk vlot persoon.
Ik kan niet zeggen dat ik al iemand gehad heb waarmee het écht niet heeft geklikt.
Ik denk op 12 jaar een stuk of drie.

Van in het begin heb ik steeds gezegd: ik ga het doen zoals ik zou willen dat ze het later met mij doen, als ik in dezelfde situatie zat.
Als ik om één of andere reden niet wil, kan of durf rijden, dan zou ik willen dat ze het op deze manier doen.”
Zijn er voorwaarden om als klant te rijden in de mindermobielen centrale?

“Goh, niet echt. Ik zeg het: de meeste klanten krijgen mijn nummer via-via, dus niet van de centrale. Ik rij ook voor mensen die, moesten ze via de centrale gaan, waarschijnlijk een andere chauffeur zouden krijgen.
Ik rij met jong en oud, dichtbij en ver. Naar ziekenhuizen en niet-medische afspraken.
De enige voorwaarde is dat ze moeten kunnen in- en uitstappen uit de wagen.
Met sommige mensen rij ik al jaren, ik zie hen dan achteruitgaan. Op het laatste kunnen ze bijna niet meer in mijn wagen, maar zolang ik hen er niet moet inheffen, bij wijze van spreken, neem ik ze mee.

Ik heb een klant die beide benen heeft laten amputeren, maar hij zit sneller in mijn wagen dan ikzelf, haha.”
Zo’n aanpak maakt je populair, maar heeft toch ook wel enkele moeilijkheden. Je zegt dat je jaren met mensen rijdt, jullie worden vrienden en je ziet hen achteruitgaan. Wat denk je hierover?

“Ja, da’s één van de minder leuke kanten aan het vrijwilligerswerk. Wanneer één van mijn klanten overlijdt is het altijd even slikken. Je moet dat een plek kunnen geven en dat is niet altijd makkelijk.
Ik probeer ook daar, als het niet te druk is, naar die begrafenissen te gaan. Dat hoort er ook bij, da’s eigen aan de job.

Dokters en verpleegkundigen maken dit toch ook mee, he?”
Wat is zo één van de mooiere herinneringen die je hebt aan het vrijwilligerswerk?

“Wel dan denk ik onmiddellijk aan Karel zijn echtgenote. Het was toen Corona en we mochten maar 70 km per uur rijden op de autostrade. Ik was met Anneke en Karel onderweg en ze kreeg problemen om te ademen.
Ze vroeg of ik de ruit wou opendraaien. Normaal als je dat op de autostrade doet aan 120 km per uur,.. Maar omdat het 70 was, kon ik de ruit opendoen.
Het zit hem echt in de kleine dingen, want ik zag Anneke helemaal beter worden en opfleuren. Karel zat vanachter en had koud, maar zij vond het geweldig dat ik die ruit opendeed.

Maar evengoed die dame die gisteren Merci’tjes gaf, he. Zo kan ik nog een hele resem voorbeelden geven.”

 

Begrijp ik het goed dat je tijdens Covid bent blijven rijden?

“Klopt, ik ben blijven rijden, omdat ik er van uit ging: er zijn nog andere ziekten dan Covid, de mensen blijven toch ook gewoon ziek worden? Die moesten dan toch in de ziekenhuizen raken? Wat zouden we voorhebben als de ambulanciers ermee waren gestopt?
Ik had toen evenveel schrik als iemand anders, he. Ik kan zeker begrijpen dat er toen enkele chauffeurs zijn gestopt.
Het ergste is nu voorbij, dus moesten er mensen zijn die opnieuw willen beginnen: bel, laat iets weten. 😊 “

 

Heb je nog iets te vertellen, tips voor mensen die ook vrijwilligerswerk willen doen?

“Het is echt een verrijking.
Het enige wat je wel moet kunnen, is wachten.
90% van de tijd zit je ergens op iemand te wachten, maar je kan je steeds met iets bezighouden, he.
Nog eens: de voldoening die je ervan krijgt, is onbetaalbaar.
Ik heb geen enkele dag het gevoel dat ik aan het werk ben.”

 

Bedankt, Mark. Ik ben blij dat je zoveel positiefs uit het vrijwilligerswerk haalt en hoop dat je dit nog lang kan doen.

Ik richt mij even tot Karel.
Vertel eens, hoe ben jij bij Mark terechtgekomen?

“Ik ging hier naar het kantoor van de mutualiteit om vervoer te gaan vragen voor Anneke. Ik kreeg daar het rechtstreekse nummer van Mark. Dat was in 2018 of 2019.”

 

Anneke is in 2020 overleden, maar je blijft rijden met Mark.
Heb je hier veel aan?

“Ik heb dat laatste jaar met mijn echtgenote mijn eigen gezondheid wat weggecijferd. Het was zo al stressvol genoeg. Na haar overlijden werden er bij mij ook wat dingen vastgesteld en ik had dus inderdaad nu zelf vervoer nodig.
Het is absoluut een meerwaarde dat Mark haar gekend heeft. Nog elke rit praten we over haar. Hij was zo aardig voor ons en hij kon haar zo tot rust brengen. We wisten dat we op tijd op de juiste plek gingen komen en ook na de afspraak: Mark was er. Om even te ventileren.”
Wat betekent het voor jou wat Mark doet?

“Het is bewonderenswaardig, echt. Dat dwingt respect af, maar dat is een wisselwerking geworden, he. We zijn vrienden geworden en gaan af en toe eens iets eten.”

 

Ik dank hen beiden voor hun tijd en wuif ze uit, want ze gaan hierna nog samen iets eten.

 

In herinnering van Anneke – 2020